Lijkt het alleen maar zo of lopen de mensen hier echt zo hard? Heeft iedereen haast? Zijn ze anders te laat voor hun vlucht? Nog geen uur geleden landde het vliegtuig op Nederlandse bodem. Opgeslokt door de mensenmassa loop ik richting de ontvangsthal. Even later omringd door geliefden. We lopen richting de parkeergarage. Opnieuw valt het me op. Wat lopen ze hard! Voorzichtig vraag ik het even later: ‘Hadden jullie haast?’ ‘Haast? Nee hoor. Hoe zo denk je dat?’ ‘Jullie liepen zo hard.’ ‘O…’
Het was één van de eerste dingen waar ik aan moest wennen na acht maanden in Afrika te hebben gewoond. Het levenstempo. De snelheid. Was ik dan langzaam geworden daar? Wanneer je het de mensen daar zou vragen, zouden ze zeggen: ‘Zij loopt nog veel te hard.’
Opzij, opzij, opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
wij hebben ongelofelijke haast.
Gehaastheid is iets kenmerkends voor ons Nederlanders. Nog even snel dit, nog even snel dat. Rennen van de ene naar de andere afspraak. Geen tijd om even stil te staan.
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer blijven staan.
Haast. Altijd maar haast. Is vertragen ook mogelijk?
Kan ons levenstempo ook in een minder hoge versnelling?
Het is iets waar ik mee worstelde voordat het Afrikaanse leven mij beïnvloedde. Het is iets waar ik nu ook opnieuw weer mee kan worstelen in het wortelen hier. Hoe kan ik deze twee verschillende manieren van leven naast elkaar laten staan en de mooie dingen eruit meenemen? Wat zegt de Bijbel hierover? Welk levenstempo had Jezus eigenlijk?
Wanneer we de Bijbel openen lezen we in het Nieuwe Testament over hoe de Heere Jezus leefde op deze aarde. In Lukas 10: 38-41 lezen we de bekende geschiedenis over Maria en Martha. Martha, die zo druk bezig was om haar Meester te dienen. Ze gunde zichzelf en ook haar zus geen rust. Jezus dacht hier echter anders over.
En Jezus, antwoordende, zeide tot haar: Martha, Martha, gij bekommert en ontrust u over vele dingen; Maar een ding is nodig; doch Maria heeft het goede deel uitgekozen, hetwelk van haar niet zal weggenomen worden.
Wanneer we druk en gehaast zijn verliezen we de focus op God en de momenten waarin Hij tot ons hart kan spreken. We gunnen onszelf geen tijd met Hem. Niet omdat we God niet liefhebben of niet naar Hem verlangen, maar doordat het leven ons zo in beslag kan nemen. Al hebben we een diep verlangen naar verbondenheid met Hem, het is dan vaak een kunst om de stilte te zoeken, die te vinden en ook te nemen. Om net als Maria aan Jezus’ voeten te zitten en stil te worden.
Drukte beïnvloed niet alleen onze omgang met God, maar het maakt ons ook egoïstisch. Het beperkt ons vermogen om te zien wat anderen in onze omgeving nodig hebben. Het zorgt ervoor dat we die ene vrouw die we ontmoeten bij de supermarkt niet te woord kunnen staan. Of we hebben geen tijd om die oude man in het park vriendelijk te groeten, want we hebben haast. We moeten door. Gehaastheid is onder alle omstandigheden verkeerd, een uitspraak van Oswald Chambers.
Jezus gaf niet alleen onderwijs over hoe het moest, maar Hij gaf zelf ook het Voorbeeld. Eén van die voorbeelden kunnen we lezen in Johannes 4. Hij reist samen met Zijn discipelen door Galilea en Samaria.
En aldaar was de fontein Jakobs. Jezus dan, vermoeid zijnde van de reize, zat alzo neder nevens de fontein. Het was omtrent de zesde ure.
Er kwam een vrouw uit Samaria om water te putten. Jezus zeide tot haar: Geef Mij te drinken.
(Want Zijn discipelen waren heengegaan in de stad, opdat zij zouden spijze kopen.)
Zo zeide dan de Samaritaanse vrouw tot Hem: Hoe begeert Gij, Die een Jood zijt, van mij te drinken, die een Samaritaanse vrouw ben? Want de Joden houden geen gemeenschap met de Samaritanen.
Jezus antwoordde en zeide tot haar: Indien gij de gave Gods kendet, en Wie Hij is, Die tot u zegt: Geef Mij te drinken, zo zoudt gij van Hem hebben begeerd, en Hij zoude u levend water gegeven hebben.
Jezus ontmoet hier een vrouw en gaat in gesprek met haar. Hij neemt de tijd voor deze ontmoeting. Wat een Voorbeeld. Oswald Chambers zegt, in aansluiting op eerder genoemd citaat, over Jezus: ‘Hij haastte zich nooit en zat ook nooit stil. Dat is een kwestie van zelfdiscipline, het gaat niet zomaar vanzelf.’ Dat schuurt. Hoe moet dat ooit?
Wat kan het moeilijk zijn om dat levenstempo toe te passen. We moeten zoveel. Toch is het mogelijk.
Wanneer we net als Maria dagelijks aan Jezus’ voeten gaan zitten, dan hoeft er niets meer. Daar mogen we stoppen met rennen en haasten. Daar mogen we ont-moeten, om Hem Zelf te ontmoeten. Daar mogen we luisteren naar wat Hij ons wil leren. Om zo meer op Hem te mogen lijken in de omgang met de mensen om ons heen. Om niet rennend door dit leven te gaan, maar een versnelling lager. Om de tijd te nemen om ook de ander echt te ontmoeten.
Hij neemt de tijd. Neem ik ook de tijd om naar Hem te luisteren?
Dit blogartikel werd geschreven door Yvonne, onze nieuwe blogschrijfster. Binnenkort stelt ze zich aan je voor.
Geef een reactie